Międzynarodowy Dzień Spółdzielczości (International Co-opetative Day). Obchodzony jest od 1923 roku. Święto to zostało zainicjowane przez Międzynarodowy Związek Spółdzielczy, jako doroczny festiwal mający za cel pokazanie solidarności oraz skuteczności działania spółdzielców. Na tą cześć ustanowiono spółdzielczą flagę, która w siedmiu kolorach tęczy symbolizuje zróżnicowanie, a zarazem jedność ruchu spółdzielczego w świecie.  W Polsce po raz pierwszy obchodzony był w 1925 roku. Obecnie zgodnie z uchwałą Sejmu RP, Międzynarodowy Dzień Spółdzielczości obchodzony jest 1 lipca każdego roku. Polski ruch spółdzielczy ma długie i piękne tradycje – zawsze odgrywał zasadniczą rolę w niepodległościowych dążeniach narodu polskiego.

To długa i piękna tradycja. Historia spółdzielczości jest jednak znacznie dłuższa. Pierwsza samopomocowa organizacja na ziemiach polskich najbliższa koncepcji spółdzielni – we współczesnym rozumieniu nosiła nazwę Hrubieszowskie Towarzystwo Rolnicze dla Ratowania się Wspólnie w Nieszczęściach i powstała w 1816 roku. Założycielem był Stanisław Staszic, duchowny, pisarz, filozof i wybitny działacz społeczny. Towarzystwo to odegrało niezaprzeczalnie wielka rolę w rozwoju całego ruchu spółdzielczego w naszym kraju. Od tamtego czasu ruch spółdzielczy dobrze służył ludziom, zmagając się z trudną, często rzeczywistością. Wspomaga działania ludzi na rzecz poprawy warunków ich życia, promuje demokrację, przyczynia się do trwałego rozwoju państwa, jest dobrym partnerem władz w rozwiązywaniu trudnych problemów społecznych.

Nie sposób odmówić ponadczasowego charakteru i znaczenia tego pięknego i wielce użytecznego ruchu społeczno-zawodowego. Spółdzielnie należą dziś do najstarszych podmiotów gospodarczych. Blisko 300 z nich przekroczyło setny rok swojej nieprzerwanej działalności, a niektóre mogą się poszczycić blisko półtorawieczną tradycją. Świadczy to o trwałości systemu wartości, na którym są budowane i o tym jak bardzo potrzebne są ludziom, w każdym czasie i na każdym etapie rozwoju.